Oğuz Pancar

Son portreleri için poz verdiği Peter Edwards onu, seksenlerini sürmesine rağmen hâlâ çok güzel ve ışığıyla içinde bulunduğu yeri dolduran...

Sonra bir akşam birdenbire ‘Artık gitmemiz gerek’ dedi bana, ‘Ne demek istiyorsun’ diye sordum. ‘Bence artık gitmeliyiz tatlım, her şeyi...

Duyduğum bir şarkı değildi, ‘Hep bu kadar tatlı kal, hiçbir şeyin seni değiştirmesine izin verme…’ Ama  bu sözleri bir başkasından...

Daha ilginç olansa, resimde birbirine dik üç -kütleçekimsel- eksen olmasıdır, pencerelerden baktığınızda, her eksendeki düzlemde ayrı dünyalar uzanır; birinde ağaç...

El-Hamra’da sanatçıyı bu denli etkileyen şey mozaiklerdeki şekiller ya da renk değil, sürekli yinelenen şekillerin simetrisi ve bunun yarattığı sonsuzluk...

Cansız bedenin duruşu, yüzdeki ifade ve küvetin dışına sarkan sağ kol, Caravaggio’nun 1603 yılında yaptığı ünlü “İsa’nın Defni”  resmini getirir...

Meşruiyet kaynağı olarak inandığı görüşü yeterli gören, hukuk yerine kendi ideolojisini koyan ve amaca kestirmeden ulaşmak için şiddeti temel yöntem...

“Sıçradık;  şimşekli rüzgâra bindik!.  Kayalardan  kayalarla kopan kartallar  çırpıyor ışıkta yaldızlanan kanatlarını.  Alev bilekli süvariler kamçılıyor  şaha kalkan atlarını!” Geçen...

Zeus da gürleyen yıldırımlarından birini Phaethon’a fırlatır. Genç delikanlı gökyüzünde kayan yıldızlar gibi alevler içinde, hızla Eridanus (bugünkü Po) nehrine...

Barbarlar yine başaramayacaklar, bu günler de geçecek ve zeytine, doğaya, yaşama düşman olanların bedenleri toza karıştığında da zeytin ağaçlarıyla süslü...