Ne zor şey Fenerbahçeli olmak… Aynı doksan dakika içinde hem kışı yaşarsın hem yazı. Öfkeden nefes alamadığını hissederken, sevinç çığlıkları atarsın bir anda. Hüzün yüreğine çöküp konuşamaz hale geldiğin dakikalarda, bir anda mutluluk gözyaşları dökersin. Böyle bir şey Fenerbahçelilik, bir uçtan diğer bir uca savrulmak. Belki de bu nedenle bu kadar seviyoruz Fenerbahçe’yi.

Bugünkü maçımız da böyleydi. Düşme grubundaki bir takım Ankaragücü. Çık maça, topluca yüklen, erken bir gol bul, rakibin gardı düşsün, sonra gerisi gelsin. Biz de derbiyi izleyelim heyecanla. Neredeeee? Üçüncü dakikada golü biz yedik. Sonrası ızdırap çemberi. Arkadaş Galatarasay yensin derken, “yok yenmesin, biz ikinciliği riske atıyoruz yahu” demeye başladık.

Ben dahil herkes aslında şoktaydı, ne olmuştu geçen haftaki takıma? Tam 96 dakika çok büyük bir stres ve öfke ile izledik maçı.
Özellikle de GS üçüncü golü atınca, 1-1’lik skor bizi üçüncülüğe itecekti ve olabilecek en kötü senaryoydu. Dedim ya “zor iş Fenerbahçeli olmak” 96 dakika acı, stres, öfke. Eminim milyonlarca Fenerbahçe taraftarı yüksek tansiyon ile izledi maçı. Fakat bunların hepsi yerini muazzam bir mutluluğa bıraktı, o son saniyedeki kafa vuruşu ile.

Ben bu Enner Valencia’nın ciğerini yerim. Çok zor da olsa, Fenerbahçe şampiyonluk iddiasını geçen haftaya göre arttırdı. Şimdi önümüzde 17 haftadır yenilmeyen Sivas ile maç var. Bakalım Fenerbahçe bize o maçta neler yaşatacak?