Bundan tam 15 gün önce, şehirler arası seyahat kısıtlamaları kalkmıştı. O zamana kadar Sağlık Bakanlığı açıklamalarından öğrendiğimiz kadarıyla Türkiye’de vaka sayılarının yüzde 65’inin İstanbul’da olduğunu biliyorduk.
Tam 15 gün önce İstanbul’dan seyahat etme yasağı kaldırıldı diğer 14 şehirle birlikte. Ve 3 milyon kişi İstanbul’dan gitti.
Nerelere gitti bu insanlar?
Memleketlerine, köylerine, akrabalarının yanına.
İstanbul’dan kaçtılar. Çünkü biliyorlardı ki İstanbul hastalığın merkezi.
Peki ne yaptılar kaçtıkları yerde?
Sosyal medya kurallarına uymadılar, maske takmadılar, düğünlere, nişanlara, misafirliklere, taziyelere gittiler.
Çünkü gittikleri şehirlerde vaka sayısı azdı. İnsanlar rahattı. Onlar da hem bu rahatlıktan, hem “normalleşme” söyleminden etkilendiler.
Şimdi sonuç ortada.

Günde 1500 hasta tespit edilen günlere döndük.
Azalacağına artıyor hasta sayısı.
Bizim gibi normalleşen ülke yok mu?
Var.
Ama onlarda kurallar gevşetildikten sonra kurallara uyulmuş ve bu yüzden vaka sayısı artmamış.
Yani en tepeden, en aşağıya kadar konuyu tam olarak anlamamışız.
Tepedekiler farklı nedenlerle tüm kısıtlamaları apar topar kaldırdılar.
Gördüler ki ekonomik sıkıntı hastalığın önüne geçiyor.
Gündemi değiştirmek için yapılan hiçbir hamle (Ayasofya, Yunanistan’la gerginlik, dış minnaklar, HDP vs…) işe yaramıyor.
İnsanlar “Virüsten değil, açlıktan öleceğiz” demeye başlamış.
Bu durumda “kaldıralım yasakları, işler başlasın” dediler.
Ancak yasakların kaldırılmasını hastalık bitti gibi algılayan bir kitle var ve onlar da gittikleri şehirde hiçbir kurala uymayarak hastalığı yaydılar, yayıyorlar.

Peki bu durumda bizi kim kurtaracak?
Normal şartlarda “Bilim bizi kurtaracak” derdim ama normal şartları terk edeli çok oldu.
O yüzden bizi kurtarsa kurtarsa Hamza Yerlikaya kurtarır diye düşünüyorum.
Bilim Kurulu’na da atansa, virüse iki el ense çekse, arkasından dolaşıp iki puan alsa fena mı olur?
Bir de Sağlık Bakanlığı’ndan kendisine danışman maaşı da bağlarsak kesin biter bu iş.