Dilipak'ın rüyası gerçek mi oluyor: AK Parti'den kenevir adımı

Muhafazakâr çevrelerin dikkat çekici isimlerinden yazar Abdurrahman Dilipak, yıllardır “kenevir hayattır, mutluluk otudur” diyerek serbestleşmesi için kampanya yürütüyor. Ona göre kenevir, baş ağrısından geçim derdine, Covid’den aşk yarasına kadar her derde deva. Hatta öyle ki, Meclis'e ekilirse siyasetin gerginliğini bile yatıştırabileceğini iddia ediyor.

Dilipak’ın ısrarla savunduğu bu “doğal mucize” şimdi AK Parti’nin sağlık politikaları arasına girdi.

Karar gazetesi yazarı Akif Beki, bugünkü köşesinde bu karşıt bakışları bir araya getirdi ve tartışmayı özetledi.

Yazıya göre; hükümet, tıbbi kenevirin ekimi, kullanımı ve eczanelerde satışıyla ilgili kapsamlı bir düzenlemeyi Meclis'e sundu. İlaç dışı sağlık destek ürünlerinde ve kişisel bakım ürünlerinde kenevir kullanımı artık yasal hale gelecek.

Kontrollü olacak ama endişeler büyük

Yetkililer, bu üretimin ve kullanımın sıkı denetim altında tutulacağını, kontrolsüz yaygınlaşmayacağını söylüyor. Ancak “kenevir” kelimesinin bile beraberinde getirdiği çağrışımlar, kamuoyunda endişeye yol açmış durumda.

Zira düzenlemeye karşı çıkanlar, bu hamlenin esrar kullanımına meşruiyet zemini hazırlayabileceğini savunuyor. “Keyif ve şifa verici mutluluk otu” diye tanıtılmasının gençleri özendireceği ve kötüye kullanımı artıracağı görüşü yaygın.

Murat Ülker: adını “esrar” koysak ne hissederdik?

İş insanı Murat Ülker de konuyu iki yıl önceki bir yazısıyla tartışmaya açmıştı. “İlahi Yol Göstericiden Deli-Kaçık Otuna” başlıklı blog yazısında, tıbbi ve endüstriyel faydalarına rağmen Osmanlı döneminde bile kenevirin yasaklandığını hatırlatıyor.

Dilipak ile sarhoşluk veren esrarın dinen haram olduğu noktasında hemfikir olan Ülker, bu işin kontrolsüz hale geleceğinden kaygılı. “Bu işlerin sonu yok” diyor ve şu çarpıcı soruyu soruyor:

“Adına kenevir değil de doğrudan esrar yetiştiriciliği desek, kulağa nasıl gelirdi?”

Tartışma büyüyor

Kenevir savunucuları bu bitkinin bağımlılıkla değil, üretimle, ilaçla, ekolojiyle anılması gerektiğini savunurken; eleştirenler, “yavaş yavaş meşrulaştırılıp topluma yaygınlaştırılacağı” endişesini taşıyor.