Maç başladığı zaman Galatasaray’ın en büyük korkusu, bir futbolcularının sahadan sağlam çıkıp çıkmayacağı üzerineydi. Kolay değil, her yıl bir futbolcunun bacağı kırık olarak sahadan ayrıldığı bir sahada oynadığı bir stadda maç yapıyordu Galatasaray. Rize’nin pek etkili olmadığı ilk yarıda, sarı kırmızılı takım, pek de içe sığmayan bir penaltıyla öne geçti. İkinci yarı da yine aynı şekilde başladı. Rizespor, Galatasaray’ı seyrederek başladı yani. Sarı kırmızılı takım da neler yapabileceğini istek üzerine göstermeye başladı ve Diagne rahat bir şekilde, tartışılmayacak bir gol attı. Sonra 60. dakikaya kadar Rize seyretmeye devam etti. Bu dakikadan sonra Çaykur Rizespor biraz hareketlenmeye başladı. Bunun da nedeni, saha kenarında sürekli dönen Cengiz İnşaat reklamlarının da etkisi olabilir miydi bilinmez.
Son yirmi dakika Galatasaray topu Rize’ye bıraktı, ”Oynayın bakalım neler yapabilirsiniz” anlamında. Bizim takımda, kulüp anlamında garip şeyler oluyor, seçim ilan ediliyor, devlet “Yapamazsınız” falan diyor. Yani takım, rahatsız bir ortamda futbol oynamaya çalışıyorken, Rizeli Moudrin, takımını ikinci sarı karttan 10 kişi bırakması Galatasaray’ın işini biraz daha kolaylaştırdı. Diagne, sanki bu anı bekler gibi üçüncü golünü atarak 80. Dakikada Rize’nin işini bitirdi. Bir taraftan, geçen hafta ligin en zayıf takımı Kayseri’ye bu gollerden bir kaçını nasıl atamadı diye düşünerek maçı seyretmeye devam ettik.
Sıradan atakları seyrederken, birden her şey güzelleşiyordu ve Taylan, çok güzel bir gol atarak, bütün Galatasaraylılar, beş dakika da olsa, bu yıl ilk defa sıfır stressiz bir maçı seyretme lüksüne kavuşuyorlardu.
Sonuçta, Galatasaray sıradan bir takımı yenmedi. Son haftalarda iyi bir çıkış yakalayan Rizespor’du devirdiği. Hiçbir takımın ulaşamadığı sponsorluklara sahip bu takıma, dört gol atmak zevkliydi. Eksikleri falan konuşmaya gerek yok. Galatasaray hak etti kazandı. Ama sadece bu maçı kazandı. Sponsorluklar yine Rizespor’un. Yapacak bir şey yok yani. Yola devam diyoruz..