Arada bir kendinize, “kimin yerinde olmak isterdim?” diye sorduğunuz olur mu? Benim olur. Paranın, makamın, alkışın, unvanın cazibesi şöyle dursun. Uykusuz gecelerde vicdanımla baş başa kalınca sorarım hep. Hangi hayatın içinde huzur bulurdum?
Siz kim olmak veya kimin yerinde olmak isterdiniz?
Nasuh Mahruki mi olmak isterdiniz, Kerem Kınık mı? Biri depremde
dayanışmanın sembolü oldu, diğeri felâketi fırsata çevirdi. Çadır sattı.
Çiğdem Toker mi olmak isterdiniz, Şebnem Bursalı mı? Biri bıkmadan,
usanmadan kamunun parasının nasıl harcandığını araştırdı, diğeri halk
yoksulluk içindeyken Monte Carlo yat kulübünde yediği ıstakozun
resmini paylaştı.
Serap Yazıcı mı olmak isterdiniz, İbrahim Kaboğlu mu? Biri CHP
oylarıyla Meclis’e girip Akape’ye geçti, diğeri ne partisine ihanet etti
ne hukuka.
Özlem Çerçioğlu mu olmak isterdiniz, Sinem Dedetaş mı? Biri partisini
sattı, seçmenini sattı; diğeri liyakatiyle siyasete değer katıyor.
Uğur Mumcu mu olmak isterdiniz, Cem Küçük mü? Biri hakikatin
bedelini canıyla ödedi, diğeri güce yaranarak kalem oynatıyor.
Abdi İpekçi mi olmak isterdiniz, Ahmet Hakan mı? Biri ilkeleri uğruna
yaşamını verdi, diğeri -ilkesi var mıydı bilinmez- uçağın konforuna
feda etti.
Haluk Levent mi olmak isterdiniz, Yavuz Bingöl mü? Biri gönülleri
birleştirdi, diğeri gücü alkışlamayı seçti.
Fatma Girik mi olmak isterdiniz, Hülya Koçyiğit mi? Biri halktan yana
durdu, diğeri iktidarın vitrinine yerleşti.
Osman Kavala mı olmak isterdiniz, Süleyman Soylu mu? Biri toplumu
barıştırmaya çalıştı, diğeri toplumu düşmanlaştırarak siyaset yaptı.
Can Atalay mı olmak isterdiniz, Mehmet Ali Çelebi mi?
Biri inandığı değerler uğruna bedel ödedi, diğeri menfaat uğruna
inandıklarını terk etti. “Önce mavi gözlü adam vardı, şimdi uzun boylu
adam var” filan dedi.
Metin Akpınar mı olmak isterdiniz, İbrahim Tatlıses mi? Biri
düşüncenin özgürlüğünü savundu, diğeri iktidarın nimetlerine tamah
etti.
Selahattin Demirtaş mı olmak isterdiniz, Bekir Bozdağ mı? Biri
düşüncesi yüzünden tutuklu, diğeri düşüncenin yargılanmasını
normalleştirdi.
Yılmaz Büyükerşen mi olmak isterdiniz, Melih Gökçek mi? Biri kentini
güzelleştirdi, Eskişehir’e çağ atlattı; diğeri kentini soydu, soğana
çevirdi, Ankaralının parasını zevksiz projelerinde israf etti.
Hayrettin Karaca mı olmak isterdiniz, Mehmet Cengiz mi? Biri toprağı
korudu, diğeri üç kuruşluk kömür uğruna zeytinlikleri katlediyor.
Adalet Ağaoğlu mu olmak isterdiniz, Ebubekir Şahin mi? Biri kalemini
özgürlüğe adadı, diğeri sansür faşizminin tetikçiliğini yaptı.
Aslı Tohumcu mu olmak isterdiniz, Naci İnci mi? Biri özgür üniversite
için direndi, diğeri üniversiteyi esir aldı. Ya da öyle sanıyor.
Lefter Küçükandonyadis mi olmak isterdiniz, Alpay Özalan mı? Biri sportmenliğin, insan gibi insanlığın sembolüydü; diğeri gücün yanında durmayı marifet sandı.
Emine Şenyaşar mı olmak isterdiniz, İbrahim Halil Yıldız mı? Biri adaletin kapısında sabırla direndi, diğeri dokunulmazlığın ardına saklandı.
Yaşar Nuri Öztürk mü olmak isterdiniz, Ali Erbaş mı? Biri dini akılla buluşturdu, diğeri siyasetin emrine verdi, insanı dinden soğuttu.
Erdal İnönü mü olmak isterdiniz, Mehmet Ağar mı? Biri bilimin tevazusuydu, diğeri devletin karanlık yüzü.
Türkan Saylan mı olmak isterdiniz, eski Aile Bakanı Sema Ramazanoğlu mu? Biri kız çocuklarına umut oldu, diğeri “bir kereden bir şey olmaz” dedi.
Bekir Ağırdır mı olmak isterdiniz, İhsan Aktaş mı? Biri veriden gerçeğe ulaştı, diğeri iktidarın beklentilerine veri uydurdu.
Müjdat Gezen mi olmak isterdiniz, Tamer Karadağlı mı? Biri tiyatronun yüz akı, diğeri akı Akape’de arıyor.
“Bir insanın gerçek ölçüsü, rahatlık ve kolaylık anlarında değil; zorluk ve tartışma zamanlarında nerede durduğudur” diyor Martin Luther King.
Sahi kimin yerinde olmak isterdiniz?
